Van hemel naar hel en weer terug
De dag begon met een Amerikaanse achter ons bij het ontbijt die maar bleef doorzeuren dat de airco in het hotel zo luidruchtig was. Ze had er niet van kunnen slapen. Verschil tussen Amerikanen en Europeanen: wij waren al erg onder de indruk met de aanwezigheid van de airco.
Lucca uitrijden zou volgens een Amerikaanse fietser op een tandem die een blog schreef in 2011 over de Via Francigena erg druk gaan worden. En omdat hij meestal niet zo onder de indruk was van een stuk fietsen op een drukke rijksweg hadden we ons op het ergste voorbereid. Na het verlaten van de ring van Lucca die om de oude stadsmuren heen loopt kwamen we direct op de mooiste Toscaanse wegen die je kan bedenken. Misschien zijn we in de Po vlakte onze grens wat gaan opschuiven over wat een drukke weg is, maar het verkeer was echt heel goed te doen.
Na 60 km begon de klim naar San Gimignano, de klim ging trapsgewijs omhoog. De uitzichten waren prachtig, cipressen overal om ons heen, oude stadjes op heuvels; het gaat steeds meer op Italië lijken. Maar je wordt er wel hongerig van, dus we zetten onze fietsen neer bij een pizzeria. De eigenaar kwam boos op ons af dat de fietsen weg moesten, hebben we gelijk gedaan. We zijn doorgefietst naar een restaurant waar we wel welkom waren, wel veel duurder maar principes mogen wat kosten.
Na de dure maaltijd reden we naar San Gimignano waar we in 2007 in het hoogseizoen waren. Toen was het er druk met Duitsers op sandalen en de groene Michelin gids onder de arm. Nu was het nog veel drukker met Amerikaanse Airco toeristen, excursies van cruise schepen en ijsetende Aziaten. Duitsers komen we eerst tegen in de omgeving van San Gimignano op elektrische fietsen en later zien we ze onhandig tussen de menigte door laveren met de zware elektrische fietsen. We hebben een stempel gehaald bij de boekhandel van de kerk (de kerk zelf kwamen niet in zonder te betalen) en we zijn door de drukte heen naar de poort gelopen en doorgereden naar Colle Val d’ Elsa. Een stadje dat ongeveer net zo fraai is als San Gimignano, en er is helemaal niemand. De rust gevierd met een biertje op het terras.
