Laatste loodjes richting Rome
Nog even terugkomen op Viterbo gisteren want er is nog wel wat te melden nadat de blog al gemaakt was: we gingen de stad in om te gaan eten en hadden een goed restaurant opgekregen van de eigenaar van de B&B. Die gingen pas om 20.00 echt koken ( hoe zuidelijker je komt hoe later men aan tafel gaat) dus we deden een reservering en liepen de stad in. In de stad leek het wel of iedereen aan het flaneren was, vrouwen liepen allemaal met een tasje van een modehuis aan de arm, iedereen kwam oude vrienden tegen of zat een ijsje te eten bij de gelateria. Italië maakt een erg gelukkige indruk als je er zo doorheen wandelt, opvallend dat ze vrij laag scoren in de gelukstatistiek van de EU; daar staan altijd een paar depressieve Denen op de eerste geluksplaats. Bewijst weer dat met statistiek alles bewezen kan worden. En mogelijk worden de Italiaanse mannen erg ongelukkig als de rekening van al die modehuizen binnenkomt. Ons geluk werd in ieder geval vergroot door het fantastische pistache ijs dat we als voorafje namen. Eten deden we in een redelijk sjieke tent, maar we hebben de hele avond zitten kijken naar de pizzeria tegenover ons terras waar mensen echt in een lange rij stonden om af te mogen halen. Met luide stem werd over het pleintje afgeroepen voor wie de bestelling klaar was, volgende keer gaan we daar eten.
Voor vandaag hadden we besloten de SP-2 te verlaten en langs het Lago di Figo te fietsen omdat we vermoedden dat die weg rustiger was. De prijs was dat we naar 800 meter moesten klimmen maar dat zou het waard zijn. Helaas, helemaal fout uitgedacht: het was loeidruk, de Italianen reden als een stel malloten, de klim was pittig en het asfalt was vreselijk slecht. Afdalen moest echt stapvoets om niet in kuilen te rijden. Ongelofelijk dat dit volk 2000 jaar terug de rest van de wereld heeft geleerd wegen aan te leggen. Eenmaal terug op de SP-2 bleek die rustig, voorzien van goed asfalt en vlak.
In Sutri hebben we de laatste stempel gehaald bij de Duomo, ik moest 15 minuten wachten op de priester. Het koor was aan het oefenen voor de mis, mooie kerk, geen straf om daar even te zitten. Daarna kwamen we in gesprek met 3 Amerikaanse fietsers, in de combinatie vader/moeder/zoon. Ze fietsen sterk gericht op de reis die bisschop Sigeric beschrijft in 990. Leuk om een half uur ervaringen te delen, net als bij ons een familieproject. Sutri is een mooie plaats, dichter bij Rome betekent ook dat de fonteinen op de pleintjes steeds groter worden. We hebben een broodje Porchetta gehaald met een blik Cola en zijn op de trap van de kathedraal gaan zitten voor de lunch.
Terug op de SP-2 voor nog 10 fijne kilometers, maar toen veranderde de weg opeens in een snelweg. Er was een klein vluchtstrookje, maar we voelden ons totaal onveilig. Onnodig te zeggen dat er hard werd gereden, maar de Italianen hielden wel heel netjes afstand. Er was ook geen alternatieve weg, we waren blij toen we van de snelweg afkonden en nog leefden. In Campagnano di Roma een stempel gehaald bij een café want er was geen kerk te vinden die open was en ingecheckt in het hotel. Morgen echt de laatste kilometers, als we het goed hebben gezien geen vierbaans wegen meer en dan langs het fietspad naast de Tiber verder de stad in. Lucas en ik vinden het jammer dat het er bijna opzit, maar het is ook tijd om ermee op te houden. Er is een aantal dingen kapot gegaan en als we door zouden willen zouden we die nu moeten gaan vervangen en repareren. Het is goed zo.
