Over the hill and breakfast
Vroeg op in het motel en alle was opgevouwen en in de tas gedaan. We zijn erachter waarom onze was zo naar zweet bleef stinken, we moeten veel beter uitspoelen, dat wassen is een ontdekkingsreis op zich voor ons mannen. Daarna was onze kamer tegen 08.00 weer toonbaar want het ontbijt zou op de kamer bezorgd worden. Om 08.00 ging er een belletje, we begrepen niet helemaal waarom en gingen door met inpakken. Even later ging de telefoon met een onbegrijpelijke mededeling dat het ontbijt in de kast zou staan. Rare jongens die Italianen was onze primaire reactie en we trokken de deur van de noodgang open, daar stond een Italiaanse meneer die nog nooit zulke dom volk had gezien. Hij deed voor hoe hij door een soort doorgeefluik vanuit de brandgang het ontbijt bij ons in de kamer kon zetten zonder onze privacy te verstoren. Goed ontbijt trouwens, maar onze conclusie over het ontbijt was toch dat deze tent wel erg ingericht is op nachten met je buitenechtelijke relatie.
Over belangrijkere zaken dan ontbijten: vandaag moesten we over het laatste bergmassief van de reis heen. De Apennijnen worden in de Via Francigena bedwongen via de Passo del Cisa, de verslagen die je erover leest spreken van een pittige klim. De eerste kilometers van de dag waren nog vlak maar na 20 km ging het vals plat omhoog. In Ghiare besloten we nog even door te rijden naar Berceto, daar te lunchen en dan de klim op te gaan. Forse misrekening; Berceto lag 15 km verder dan gedacht en de klim was toen al gedaan. En het was een pittige klim, continue 8% omhoog door de tornanti (haarspeldbochten). De laatste kilometers van de klim ging zonder water en met een totaal leeg lichaam. Uiteindelijk kwam toch Berceto in beeld en was er enige wrijving in het peloton over de gevolgde strategie. De laatste meters naar de top stelden niets meer voor, op de top uitgebreid foto’s maken bij het pasbord en omhoog gelopen naar de kapel die er gebouwd is.
Afgedaald het dal in en ons hotel opgezocht, het leek eerst beetje vreemde betonnen doos maar de eigenaar en zijn kinderen zijn vreselijk aardig en kunnen wederom erg goed koken. In de avond trok er nog een processie langs het hotel met een fanfare korps dat zwaar in de mineur aan het spelen was, gaf wat dreigend gevoel allemaal.
Blijven we zitten met de vraag welk land beter is om te fietsen, Frankrijk of Italië. Heel nuchter bekeken is Frankrijk het betere fietsland, rustigere wegen en beter asfalt. We rijden de afgelopen 3 dagen door een van de rijkste regio’s van Europa maar ze hebben hier het asfalt van een ontwikkelingsland. Maar Italië heeft dat extra argument voor en dat zijn de mensen. Gisteren nog kreeg ik letterlijk een schouderklopje van een oudere dame omdat mijn was zo mooi lag te drogen op mijn bagage drager onder een elastieken netje. Even later gingen we eten in een pizzeria bij een hotel, we zochten naar een plek om onze fietsen goed op slot te doen. Een Italiaan vond dat niet kunnen met onze mooie fietsen en regelde dat we de fietsen tijdelijk konden stallen achter de receptie van het redelijk sjieke hotel. Daar worden Lucas en ik zo blij van! Morgen verder, als het lukt naar Lucca.
