Grand St Bernard Moordenaar

Emily Dickinson (1830–86).  Complete Poems.  1924.

Part One: Life CXXIII

OUR lives are Swiss,—
So still, so cool,
Till, some odd afternoon,
The Alps neglect their curtains,
And we look farther on.	5
Italy stands the other side,
While, like a guard between,
The solemn Alps,
The siren Alps,
Forever intervene!

44 km klimmen naar de top van de St Bernard. Onze tactiek was tot aan de loodzware laatste 6 km niet teveel energie te verspillen. Dat lukte redelijk, hoewel er al wel hele stukken 7-8% klimmen in de aanloop zaten waar je toch echt gas moet geven om boven te komen. De weg vanuit Martigny begon met vriendelijk klimmen naast een riviertje maar het dal werd kleiner en de klimprecentages venijniger. De drukte op de weg viel eerste kilometers tegen, veel auto’s en vrachtauto’s die hard naar boven reden, maar gelukkig ging er erg veel verkeer naar de (wintersport) plaats Verbier dus daarna was het goed te doen. Er zat nog een erg pittig stukje toen we boven een stuwdam uit moesten klimmen, daarna konden we in de tunnel op adem komen met 2 vlakke kilometers. Dat was slechts de stilte voor de storm voor de klim die eraan kwam, het grote verkeer ging de tunnel in naar Italië en een kleine weg sloeg af naar de top van de St Bernardpas. En die weg ging gelijk recht omhoog, de Garmin gaf continue percentages aan van 10-12%.

Lucas kreeg last van kramp en moest het rustig aan doen, ik moest ook een paar keer van het uitzicht gaan genieten omdat de vaart er helemaal uit was. Uiteindelijk blijf je toch wel rijden met 8 km per uur dus binnen een uur sta je opeens boven. Op de top een fenomenaal uitzicht over de bergen aan de zuidkant van de pas.

Eerst zijn we een stempel gaan halen in het klooster, we hadden hier ook kunnen slapen maar morgen wordt het weer slechter en met afdalen is dat geen prettig idee. De Zwitserse franken hebben we opgemaakt aan een bord pasta en daarna zijn we de afdaling ingegaan. Schitterende afdaling, mooi asfalt, schitterende bergen waar je tussendoor laveert.
We hadden veel gegeven in de klim en in Aosta waren we het zat, het hoofdkwartier in Nederland werd gebeld en een kwartier later kregen we via de app een hotel op waar we ons  konden gaan melden. Hoe moe we ook waren, er moest vandaag gewassen worden. De kleine kamer hangt nu helemaal vol wielerbroeken en shirts. In de avond nog uitgebreid door de stad gelopen en een pizza gescoord. Er is niets mis met Zwitserland, echter Italië valt als een warme deken om je heen. Meest opvallende: mensen praten veel meer met elkaar. En wat kunnen ze goed flaneren. Geschiedkundig is dit heel lang Frankrijk geweest, veel wegwijzers zijn nog in het Frans en op het gemeentehuis staat "Hotel de Ville". Het gevoel is echter al 100% Italiaans. Nog een kleine 1000 km te gaan door dit land.